Bij haar moeder kan toegetakelde Vera nu echt niet wonen

De zaak loopt al even, als ik ‘m van mijn collega overneem. Zij stond de vader, Ali*, bij. Er is in deze zaak één cruciaal moment, waarom alles draait. Er zijn al zorgen en vermoedens over lichamelijke mishandeling, maar op 8 oktober 2022 komt dat ook pijnlijk aan het licht. Dochter Vera heeft een hoofdwond en zit vol met blauwe plekken op haar armen en benen. Een bedreigende situatie, direct ingrijpen is noodzakelijk. Vera wordt uit huis geplaatst en aan haar vader toegewezen.

Moeder wil dochter terug

Moeder Ella wil de uithuisplaatsing terugdraaien. Zij gaat in hoger beroep, nadat ze drie maanden niets van zich heeft laten horen. Ella probeert zichzelf sowieso op alle mogelijke manieren vrij te pleiten. Terwijl bij haar de problemen eigenlijk wel móeten liggen. Dat is zowel de jeugdbescherming als vader Ali duidelijk. Ella kan dan wel beterschap beloven, bij haar vader woont Vera inmiddels zonder problemen. Er zijn geen nieuwe blauwe plekken op haar lichaam bijgekomen en zij voelt zich bij hem ook helemaal thuis. Teruggaan naar haar moeder, die dat eist, lijkt dan ook niet aan de orde.

Bij haar vader is zij veilig

Ook de Raad voor de Kinderbescherming spreekt die mening uit in het hoger beroep bij het Gerechtshof. Vera bevindt zich bij haar vader in een veilige omgeving. De relatie met haar moeder moet onder begeleiding worden hersteld. Verder moet in de naaste toekomst nog blijken of met de moeder veiligheidsafspraken kunnen worden gemaakt en bij wie haar dochter dan het beste kan verblijven, aldus de Raad.

Nog één keer terugdraaien?

In datzelfde hoger beroep voer ik het verweer voor Ali. Die staat gewoon sterk. Dat zet ik nog eens kracht bij door Ella op zitting te vragen haar verzoek om de uithuisplaatsing terug te draaien in te trekken. Dat zou haar sieren, maar haar reactie is eerder het tegendeel: zij wil desnoods in cassatie. De partijen blijven ver uit elkaar staan, dat is zeker. Inmiddels voer ik procedure 11 die Ali tegen zich aangespannen krijgt van Ella.

Het Hof heeft het laatste woord

Het Gerechtshof zelf heeft in dit hoger beroep natuurlijk het laatste woord. Het stelt dat het ‘hoe’ van de verwondingen niet echt bewezen is. Over de oorzaak van de wond van haar dochter heeft Ella ook verschillende verklaringen gegeven. Overigens heeft de huisartsenpost indertijd wel kunnen constateren dat de blauwe plekken er door geweld moeten zijn gekomen. Daarnaast heeft Ella niet laten zien dat zij de noodzakelijke hulpverlening voor haarzelf wil accepteren en daarmee niet in het belang van haar minderjarige dochter wil handelen.

Vader en dochter blijven samen

Sinds de uithuisplaatsing is er geen nieuw letsel bij Vera waargenomen en lijkt zij zich goed te ontwikkelen in het gezin van haar vader. Zij blijft daarom bij Ali wonen. Kortere duur van de uithuisplaatsing vindt het Hof niet nodig, en zo wijst het Hof het verzoek van haar moeder dan ook af.

Het Hof laat er daar echter niet bij en publiceert de uitspraak zelfs.

‘Nooit genoeg bedanken’

Wat is Ali blij met deze uitspraak, en wat kan ik dat goed begrijpen! Hij en zijn dochter kunnen voorlopig samen verder met hun leven. In alle veiligheid. Dat gun ik ze ook van harte. Ik kreeg van Ali een prachtig dankwoord, ook gericht aan mijn collega van wie ik de zaak heb overgenomen.

‘Mijn advocaten hebben me uitstekend geholpen. Ik werd netjes op de hoogte gehouden, het verweerschrift was ruim op tijd af en ik ben goed voorbereid op de zitting. Dat gaf me heel veel vertrouwen. De manier waarop ze voor mij en indirect mijn dochter zijn opgekomen: daar kan ik ze nooit genoeg voor bedanken.’

Graag gedaan, Ali!

* De namen zijn verzonnen.