Personeel

De huidige regelgeving plaatst werkgevers in een onhoudbare spagaat. Enerzijds zijn zij aansprakelijk voor incidenten die voortkomen uit middelengebruik. Anderzijds mogen zij niet preventief testen, zelfs niet bij een gegrond vermoeden. Bewijs dat via niet-toegestane tests wordt verkregen, is juridisch onbruikbaar in bijvoorbeeld ontslagprocedures. Dit belemmert werkgevers in hun plicht om veiligheid te garanderen.

De Raad van State adviseert de wetgever te overwegen om de verplichte transitievergoeding bij ontslag wegens langdurige ziekte te schrappen waarmee de compensatieregeling overbodig wordt. Hij reageert hiermee op het voornemen van de regering om de compensatie van de transitievergoeding door UWV na twee jaar ziekte voortaan te beperken tot nog enkel kleine werkgevers. Echter, als de wetgever niet kiest voor een integrale aanpak, blijven werkgevers terughoudend met vaste contracten

Werkgevers hebben in de meeste gevallen moeite om personeel weer volledig terug naar kantoor te krijgen, ondanks dat er geen wettelijk recht op thuiswerken bestaat.

Stel: na een welverdiende vakantie wordt de terugvlucht vertraagd of zelfs geannuleerd, waardoor je werknemer niet op tijd terug is om het werk te hervatten. Mag je als werkgever dan verplichten om extra vakantiedagen op te nemen voor de gemiste werktijd?

Op 1 juli 2025 bestaat de Wet werk en zekerheid (Wwz) tien jaar. Een van de belangrijkste doelen van deze wet was het vergroten van de rechtszekerheid voor zowel werkgevers als werknemers. Maar is dit doel met de Wwz daadwerkelijk bereikt?

De Wet werk en zekerheid (Wwz) bestaat 1 juli tien jaar. Het ontslagrecht moest worden vereenvoudigd, de rechtsgelijkheid en rechtszekerheid bij ontslag moest worden bevorderd en de ontslagvergoeding moest worden beperkt. Maar is dat ook gelukt?